Een gloeiend vuur voor God

Er is een verhaal, erg bekend bij hen die preken, dat gaat als volgt: een parochiaan die voorheen regelmatig de mis bijwoonde, kwam plotseling niet meer. Na een paar weken besloot de priester hem te bezoeken. Het was een koude avond en de priester vond de man alleen thuis, zittend voor een laaiend kolenvuur.

De man vermoedde de reden van het bezoek van de priester, verwelkomde hem, leidde hem naar een grote stoel bij de open haard en wachtte. De pastoor maakte het zich gemakkelijk, maar zei niets. In de diepe stilte zat hij daar en keek naar het vuur.

Na een paar minuten pakte de priester een tang, plukte voorzichtig een helder brandende kool uit het vuur en plaatste deze aan een kant van de haard, helemaal alleen. Toen ging hij achterover in zijn stoel zitten, nog steeds stil. Beiden keken naar de kolen. Geleidelijk nam de vlam van het kooltje naast de haard af; er was een kortstondige gloed en toen ging het vuur uit. Al snel was het koud en dood. De priester stond weer op, pakte de koude, dode kool en legde hem terug in het midden van het vuur. Onmiddellijk begon het opnieuw te gloeien met het licht en de warmte van de brandende kolen eromheen.

De moraal was eenvoudig. Een enkel kooltje kan niet zelfstandig branden; er zijn veel stukjes kool nodig om een vuur te maken dat niet uit gaat. Geen christen kan heel lang voor God branden zonder de voortdurende steun van de rest van de kerk.

Fragment uit: Hope in All Things door Paul O'Reilly SJ