“Het is niet eerlijk.”

Het is gemakkelijk om overweldigd te worden door de toestand van de wereld en je hulpeloos te voelen. Er is niet veel dat een individu kan doen. Een beginpunt is om te zien hoe de wereld werkt door de ogen van de achtergestelden, de armen, de gemarginaliseerden en degenen die het meest te lijden hebben onder klimaatverandering. Toen ik de Quo Vadis-pelgrims van het zesde jaar op een driedaagse trektocht door de bergen leidde, was er een impliciete afspraak: ik ben er pas als wij er allemaal zijn.

Hoe snel of atletisch iemand ook was, het tempo moest afgestemd zijn op de zwaksten. We stopten vaak om te wachten op de achterblijvers die moeite hadden om de steile stukken te beklimmen en gingen pas verder als ze ons weer hadden ingehaald. Hoewel de sterkeren af en toe gefrustreerd waren, leerden we een les van onschatbare waarde. We trokken op als een gemeenschap waar mensen voor elkaar zorgden. We waren niet in competitie. We waren in empathische solidariteit. Deze ervaring weerspiegelt onze betere natuur.

Overgenomen uit Reimagining Religion door Jim Maher s.j. (p. 116).