... Ik geef toe dat persoonlijk gebed jarenlang een onderdeel van mijn leven was – gestaag en meestal dagelijks. Vaak was het slordig, slecht voorbereid, magertjes, overhaast enzovoort. Maar het was ook een diepe bron van vreugde, kracht en, dat durf ik wel te zeggen, liefde. Dat was met name het geval in dit jaar van ernstige ziekte, waarschijnlijk omdat ik de tijd en de rust had om te genieten van de aanwezigheid van God. Ignatius van Loyola verrast mensen met zijn bewering dat troost normaal is en troosteloosheid abnormaal. Hij suggereert dat God behagen schept in mensen, zoals de Bijbel zegt. Alles wat ik kan zeggen is dat mijn dagelijkse tijden van stilte (nooit erg lang, vaak slechts 30 minuten) mij gezegend hebben en klaar voor het leven. En toch zijn ze moeilijk te beschrijven of te communiceren aan anderen. Ik begon meestal met wat ‘tot mezelf te komen’.

De andere constante was een startpunt in de Schrift. Vaak slechts een zin of twee. Genoeg om een gevoel van belofte en aanwezigheid te wekken. Dan was het soms genoeg om daar te rusten, om het hart zijn eigen weg te laten leren kennen. Maar het doel van gebed is niet rust, maar beweging, verandering, transformatie en – uiteindelijk – liefde, die we leren kennen door de actie van de Geest. Voordat ik afsloot, maakte ik mijn gebed – opnieuw volgens Ignatius’ aanwijzingen – meestal tot een soort gesprek, een gesprek met Onze Lieve Vrouw, Jezus of de Vader (of een paar heiligen). De focus hier is te vragen om meer concreet te beleven, dat waarvan ik een glimp opving toen het mij gegeven werd met God te zijn tijdens mijn gebed.

Verkort overgenomen uit Into Extra Time – Living Through the Final Stages of Cancer and Jottings Along the Way door Michael Paul Gallagher SJ