Angst is de juiste reactie op wat we niet kunnen begrijpen en wat ons overweldigt. Onze natuurlijke neiging is om de wereld te besturen door het onder te verdelen in kleine stukjes die onze geest kan bevatten. Wat niet in ons beeld van de wereld past, is beangstigend voor ons. In de antieke wereld was dat het rijk van de goden; voor de moderne geest is dat het Onbekende.

De begroeting van de twee Maria’s door Jezus roept echter een ander soort angst op – een angst die samengaat met ‘grote vreugde’, alsof zij alleen wordt begrensd door de angst dat zij niet kan standhouden. Het is de angst van de persoon die smoorverliefd is, met alleen de angst dat zijn of haar vreugde onmogelijk kan blijven bestaan; of van de persoon die zojuist de loterij heeft gewonnen en die vreest dat het een vergissing is. Deze angst-in-vreugde overvalt hen, zelfs nu ze midden in een groot verdriet staan en verrast hen met zijn spontane kracht. Hij van wie ze dachten dat Hij dood was, is levend. Als Christus leeft, waar zouden ze dan bang voor moeten zijn?

Verkort overgenomen uit The Ignatian Workout for Lent