Dit is wat het eerst in mij opkomt wanneer ik terugdenk aan Michael Paul: zijn gevoel van eerbied, zowel voor God als voor mensen. Een eerbiedig persoon kijkt naar iedereen met een diep gevoel van respect; met voldoende afstand om mensen vrij te laten zijn voor zichzelf en met voldoende nabijheid om vervuld te zijn met verwondering over het verborgen mysterie. Eerbied is een uitstekend tegengif tegen zelfingenomenheid omdat een eerbiedig persoon zich zo verbaast over het wonder van wat hij tegenkomt dat hij weinig tijd heeft om aan zichzelf te denken. Helen Keller zei ooit dat “het enige dat erger is dan blind zijn, is kunnen zien, maar geen visie te hebben”. Michael Paul was visionair en zijn visie was groot genoeg om goedheid op allerlei onverwachte plaatsen te onderscheiden. Zijn gevoel van eerbied hing samen met zijn intuïtie dat er in alles wat hij ervoer iets aanwezig was te diep om in woorden uit te drukken. Dit 'iets' was de God die hij in alle dingen probeerde te vinden, de God wiens eigen Woord uit een diepe bron van stilte stroomt.

Wisdom at the Crossroads: The Life and Thought of Michael Paul Gallagher SJ door Thomas G. Casey SJ (p. 51)