De taal van gevoelens

Ignatius heeft spirituele gevoelens en emoties in twee brede categorieën ingedeeld. Hij noemde de eerste categorie vertroosting. Hierbij gaat het om gevoelens die ons naar God en anderen bewegen. Vertroosting is elke gevoelde toename van geloof, hoop en liefde. Het wordt vaak ervaren als gevoelens van vrede, veiligheid en vreugde. De tweede categorie is desolatie (troosteloosheid). Hierbij gaat het om het tegenovergestelde van vertroosting – alles wat ons wegleidt van de liefde van God en anderen. We ervaren desolatie als een onrust: angst, rusteloosheid, twijfels, zelfhaat en neerslachtigheid. Een van de zekerste tekenen van desolatie is spirituele lusteloosheid. Als je denkt dat God nergens te vinden is, dat het niet de moeite waard is om contact te leggen, ben je waarschijnlijk in een staat van desolatie. Andere tekenen van desolatie zijn gevoelens van zelfmedelijden en zinloosheid. Als je je incompetent voelt en je werk zinloos lijkt, heeft troosteloosheid zich in je ziel gevestigd.

Bij het bidden van het levensgebed denken we na over deze verschillende gevoelens. Vertroosting en troosteloosheid zijn geen esoterische spirituele toestanden; het zijn gevoelens en stemmingen die we de hele tijd ervaren. We duwen ze vaak uit ons bewustzijn, terwijl we doorgaan met de dingen van alledag. In het levensgebed kijken we er aandachtig naar. Waar zijn we God vandaag tegengekomen? We vinden hem in die tijd waarin we ons gelukkig, vreugdevol en vredig voelden. We vinden hem ook in tijden van angst en verdriet, omdat we God op die momenten nodig hebben.

Wat we doen en hoe we denken is van groot belang. Maar eerst vragen we ons af hoe we ons voelen. Daar, ‘in de diepten van onze affectiviteit’, zien we dat de heilige Geest ons krachtig beweegt.

Fragment uit A Simple Life-Changing Prayer - Jim Manney