Het bijbelse begrip van gebed als een gesprek met God is in de christelijke spiritualiteit heel gangbaar, hoewel het dreigde overschaduwd te worden door formeel en vocaal gebed, waarbij we de woorden van anderen gebruiken in plaats die van onszelf. Sint-Teresa van Avila verwoordt een lange traditie wanneer ze zegt: “Innerlijk gebed is niets anders dan een intieme vriendschap, een veelvuldig gesprek van hart tot hart met God van wie we weten dat Hij ons liefheeft.”

Ignatius had hetzelfde idee toen hij het ‘gesprek’ – colloquium in het Latijn – voorstelde als een manier om te bidden. (Colloquium betekent samenspraak.) Het gaat om een persoonlijk en spontaan gesprek, een chat, tussen vrienden. Ignatius zegt: 
Stel je voor dat je staat voor Christus onze Heer die aan het Kruis genageld is en dat Hij een gesprek met je voert ... Een gesprek zoals wanneer een vriend met een vriend spreekt, soms om een gunst vraagt, zichzelf op andere momenten beschuldigt van iets dat slecht gedaan is, of persoonlijke zorgen deelt en vraagt om advies daarover. (GO 54)

Ergens anders prijst Ignatius wat hij “familiariteit met God” durft te noemen. We moeten het durven om aan deze familiariteit deel te nemen. Om te komen tot een verdieping van vriendschap, hebben mensen tijd nodig om met elkaar alleen te zijn; tijd om te praten en tijd om te luisteren; tijd om elkaars leven te verkennen en hun verschillende waarden, attitudes en voorkeuren te ontdekken. Dingen over jezelf vertellen is van essentieel belang voor vriendschap; elk wordt kwetsbaar. Ik vraag: “Wil je me accepteren zoals ik ben? Zal ik merken dat ik 'met zorg' behandeld word? Zal mijn waardigheid je blik overleven?”

Verkort overgenomen uit: Finding God in All Things